Η ιστορία του Γενικού Νοσοκομείου Διδυμοτείχου

Η πρώτη εγκατάσταση

Η ιστορία του νοσοκομείου αρχίζει να γράφεται από το 1941, στην κατοχή. Ο Νομός Έβρου κόβεται στα δύο. Η περιοχή της Αλεξανδρούπολης παραδίδεται στους συμμάχους των Γερμανών, τους Βουλγάρους. Ο βόρειος Έβρος βρίσκεται υπό γερμανική κατοχή. Η δημόσια διοίκηση διαλύεται. Το νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης είναι στα χέρια των βουλγαρικών αρχών, το προσωπικό του καταφεύγει στο Διδυμότειχο και την επαρχία.

Στις αρχές Ιουλίου του 1941, κατοχική κυβέρνηση ορίζοντας νομάρχη Έβρου τον Ι. Φραγκούλη, φλογερό πατριώτη, επιθεωρητή δημοτικής εκπαίδευσης και γερμανομαθής, τον στέλνει, με ένα επιτελείο δημοσίων υπαλλήλων, μεταξύ τους και ο Μανώλης Ανδρόνικος, καθηγητής του Γυμνασίου, για να εγκαταστήσουν τις ανύπαρκτες ως τότε επίσημες διοικητικές και άλλες δημόσιες αρχές του υπό κατοχή ελληνικού κράτους με πρωτεύουσα του νομού Έβρου, το αρχαίο Διδυμότειχο. Τότε εργάζονται στο Διδυμότειχο οι γιατροί Μ. Μαργαριτίδης, Ν. Τσιγγάς, Ναχόν Μάρκος, Παπαπαναγιώτης Αθ. και Τασμαλής Δημήτριος. Στην Ορεστιάδα εργάζονται οι γιατροί Σεϊτανίδης Γαλιγάλης, Ποταμιάνος Παύλος και αργότερα ο Μανώλης Ρήγας. Στον Κυπρίνο ο Μανώλης Μελάς και στο Σουφλί ο γιατρός Βαλασίδης, ο γερός γιατρός Μηρίκας, ο Σκουλούδης και ο νεότερος Μενέλαος Μπρίκας.

Ο νομάρχης Φραγκούλης απευθύνει κάλεσμα συνδρομής στους απανταχού εβρίτες για τη σωτηρία του ελληνισμού του Έβρου. Στο εθνικό κάλεσμα του Φραγκούλη ανταποκρίνεται ο 25χρονος έφεδρος ανθυπολοχαγός, ο γιατρός Βασίλειος Χατζηπουλίδης, παραιτούμενος από το 3ο στρατιωτικό νοσοκομείο της Αθήνας όπου εργαζόταν μετά την επιστροφή του από το αλβανικό μέτωπο. Με πρωτοβουλία του γιατρού Μ. Μαργαριτίδη ιδρύεται ο νέος Ιατρικός Σύλλογος Έβρου, με έδρα το Διδυμότειχο. Μέσα στο χειμώνα ενσκύπτει μεγάλη επιδημία λοιμώδους επιδημικής μηνιγγίτιδας στο χωριό Καρωτή.

Στις αρχές του 1942 με διαταγή της διοικήσεως Βορείου Ελλάδος έρχεται στο Διδυμότειχο ο στρατιωτικός γιατρός, χειρουργός Λοχαγός Μαυρογένης, μαζί με δύο ανθυπιάτρους γενικής ιατρικής με την εντολή σύστασης Νοσοκομείου, προς αντικατάσταση του Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης. Στα πλαίσια της ιατρικής οργανώσεως του τόπου ο ένας ανθυπίατρος στέλνεται στα Δίκαια και ο άλλος στο Θούριο – Πύθειο. Η πρώτη κτηριακή εγκατάσταση του νοσοκομείου γίνεται στην Εβραϊκή Σχολή που ερήμωσε, με τον αποδεκατισμό των Εβραίων από τους Γερμανούς.

Μόλις γίνεται γνωστή η ίδρυση του νοσοκομείου, αμέσως το προσωπικό του νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης και πολλές πρόσφυγες πεπειραμένες νοσοκόμες ακόμη και ο μάγειρας και ο γέρο θυρωρός που είχαν καταφύγει στα χωριά του Έβρου, έτρεξαν να το στελεχώσουν και αποτέλεσαν έτσι τον πρώτο πυρήνα του νέου νοσοκομείου. Η Διεύθυνση ανατέθηκε στον γιατρό Δημήτριο Τασμαλή και η γραμματεία του στον δάσκαλο από τη Λαμία Β. Αγγέλη.

Όμως η δολοφονία του νομάρχη Φραγκούλη την Μεγάλη Παρασκευή στις 3 Απριλίου του 1942 και η φυγή στη Μέση Ανατολή του στρατιωτικού γιατρού λοχαγού Μαυρογένη, ανακόπτουν για λίγο την οργάνωση και λειτουργία του νοσοκομείου. Το Διδυμότειχο χρησιμοποιούνταν από πολλούς γιατρούς σαν γέφυρα διαφυγής προς τη Μέση Ανατολή, μέσω του Ελληνικού Προξενείου της Αδριανούπολης, όπου υπηρετούσε ο Σουφλιώτης Δεμερτζής και του αντισυνταγματάρχου Γεωργίου Σταθάτου. Διαφεύγουν έτσι μέσω Τουρκίας, οι γιατροί, ο λοχαγός Μαυρογένης, ο Ν. Τσιγγάς, ο Μ. Ρήγας, ο Δ. Τασμαλής και οι δύο ανθυπίατροι που συνόδευαν τον λοχαγό Μαυρογένη.

Ένα μήνα μετά τη δολοφονία Φραγκούλη στάλθηκε από τη Διοίκηση Βορείου Ελλάδος ο χειρουργός γιατρός Ιωάννης Πουλιάδης με εντολή τη συνέχιση του έργου οργάνωσης του νέου νοσοκομείου. Ορίζεται ο νέος νομάρχης Ευταξίας. Με προτροπή του γιατρού Ιωάννη Πουλιάδη ο νομάρχης εν όψει των συνεχών διαρροών γιατρών προς τη Μέση Ανατολή, επιστρατεύει με ημερήσια διαταγή τους γιατρούς Τσιγγά και Χατζηπουλίδη, στους οποίους ανατίθεται η Διεύθυνση της Παθολογικής κλινικής στον πρώτο και ορίζεται βοηθός χειρουργού ο δεύτερος. Το Δεκέμβρη με τη διαφυγή του Νικόλαου Τσιγγά μαζί με τον Μανώλη Ρήγα από Ορεστιάδα αναλαμβάνει ο νεαρός γιατρός Χατζηπουλίδης τη Διεύθυνση της Παθολογικής κλινικής και με το θάνατο του Νομίατρου Ευκαρπίδη ορίζεται ως έκτακτος Νομίατρος. Τον Ιούλιο του 1943 ξεσπά μεγάλη επιδημία ευλογιάς στην οποία ο ιατρικός κόσμος ανταπεξέρχεται με μεγάλη αυταπάρνηση.

Απελευθέρωση

Με την απελευθέρωση της Ελλάδος μια νέα περίοδος αναταραχής αρχίζει για το νοσοκομείο. Στα τέλη Αυγούστου του 1944 το Νοσοκομείο καταλαμβάνεται από τους αγωνιστές του ΕΑΜ – ΕΛΛΑΣ οι οποίοι καθαιρούν την προηγούμενη διοίκηση αναθέτοντάς την στο δικηγόρο Σταμπόλη Συγγούνα, ενώ επιστρατεύουν τον χειρουργό γιατρό Ιωάννη Πουλιάδη. Οι γιατροί που υπηρετούν στο νοσοκομείο αμείβονται με 300 οκάδες σιτάρι μηνιαίως. Η κατάσταση αυτή διήρκησε μέχρι τον Απρίλιο του 1945. Εν τω μεταξύ με την εγκατάσταση του στρατού και του νομάρχη Μυτηληναίου στην Αλεξανδρούπολη και την επαναλειτουργία του νοσοκομείου, η θέση του νοσοκομείου Διδυμοτείχου μένει νομικά μετέωρη. Επιπλέον αποψιλώνεται του προσωπικού του, που νομικά ανήκει στο νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης. Στο Διδυμότειχο μένει μόνο το έκτακτο προσωπικό της κατοχής. Με την κατάσταση που δημιουργείται, το νοσοκομείο Διδυμοτείχου δεν ενισχύεται οικονομικά για τη συντήρησή του και την τροφοδοσία του σε φάρμακα και τρόφιμα για το συσσίτιο των ασθενών και δεν μισθοδοτούνται οι εργαζόμενοι σε αυτό.

Γενικό Νοσοκομείο Διδυμοτείχου

Ο προσωπικός αγώνας του γιατρού Βασίλειου Χατζηπουλίδη

Το Ιστορικό του Γενικού Νοσοκομείου Διδυμοτείχου.

Τότε αρχίζει ο προσωπικός αγώνας του γιατρού Βασίλειου Χατζηπουλίδη για να κατοχυρωθεί το νοσοκομείο στην πόλη του Διδυμοτείχου σαν Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου. Με την ιδιότητά του ως γιατρού και μάλιστα επί εξαμήνου του μόνου γιατρού του νοσοκομείου και έχοντας έμπρακτη τη συμπαράσταση των συμπολιτών του, που τον εξέλεξαν παμψηφεί, πλην ενός, δημοτικό σύμβουλο στη διορισμένη δημαρχία του αειμνήστου Αθανάσιου Σφυρή, αγωνίζεται κινητοποιώντας τον Μητροπολίτη Ιωακείμ, τον δήμαρχο, τους κοινοτάρχες, τους εύπορους πελάτες του νοσοκομείου και το ίδιο το προσωπικό.  Θεμελιώδες αίτημά του η διατήρηση του νοσοκομείου στο Διδυμότειχο και η μονιμοποίηση του προσωπικού του. Είναι σημαντικότατη η αυταπάρνηση του προσωπικού, που αμείβεται ελάχιστα, έναντι του μισθού του, από τα έσοδα νοσηλείας ευπόρων πολιτών από τα οποία εξοικονομούνται και τα αναγκαία ποσά για φαρμακευτικό υλικό, συντήρηση και αγορά συσσιτίου ασθενών.

Η παρουσία της ΟΥΝΡΑ και ιδιαιτέρως της υπεύθυνης Προϊσταμένης Υγειονομικών θεμάτων Βόρειας Ελλάδας Αμερικανίδας Mis Barley, η οποία έτρεφε ξεχωριστή εκτίμηση στον γιατρό Β. Χατζηπουλίδη, το νοσοκομείο προμηθευόταν άφθονα κονσερβοποιημένα τρόφιμα, γάλα, σκόνη, βούτυρο, αλεύρι, όσπρια, φάρμακα, ώστε να ανταποκρίνεται στοιχειωδώς στις ανάγκες του. Το ελληνικό κράτος στους επτά μήνες της αβεβαιότητας ως προς τη νομική υπόσταση του νοσοκομείου, έστειλε μόνο 10.000 δραχμές και αυτές χάρη στο Γενικό Διευθυντή Θράκης, γιατρό και πολιτευτή Έβρου, αείμνηστο Αλ. Παπαθανάση.

Ο Αλ. Παπαθανάσης μετά από μία επίσκεψή του στο Διδυμότειχο τον Αύγουστο του 1945 και αφού φιλοξενήθηκε στο σπίτι του γιατρού, εισηγήθηκε στην κυβέρνηση την διατήρηση και αναγνώριση του νοσοκομείου, χαρακτηρίζοντας το απαραίτητο, λόγω της γεωγραφικής θέσεώς του στο κέντρο της ευρύτερης περιοχής του Βορείου Έβρου. Αμυδρές ελπίδες διαγράφονται, όμως ανατρέπονται με την αλλαγή της κυβέρνησης που φέρνει και την αλλαγή του υποστηρικτή της υπόθεσης Αλ. Παπαθανάση. Νέοι αγώνες και αγωνίες για το προσωπικό, τους κατοίκους και προσωπικά για το γιατρό Χατζηπουλίδη. Ώσπου το Νοέμβριο του 1945 αναγνωρίζεται το νοσοκομείο προσωρινά διατηρητέο και ενισχύεται για πρώτη φορά οικονομικά.

Κατά την εποχή αυτή ζουν και εργάζονται στο Διδυμότειχο οι γιατροί Μαργαριτίδης, Αθ. Παπαπαναγιώτου, Ι. Τυρής, χειρουργός κλινικάρχης και πολιτευτής Έβρου, ο Ι. Τσιγγάς, που επέστρεψε από τη Μέση Ανατολή, ο Μ. Ναχόν, ο επανακάμψας Ι. Πουλιάδης ως κλινικάρχης που ανέλαβε και το χειρουργικό τμήμα του νοσοκομείου και ο παιδίατρος Κ. Βασιλείου. Την άνοιξη του 1946 ο γιατρός Β. Χατζηπουλίδης αφήνει τη Διεύθυνση του Νοσοκομείου στον παθολόγο – παιδίατρο Κ. Βασιλείου, για να κάνει ειδίκευση στη χειρουργική στην Αθήνα. Στο διάστημα που μεσολαβεί μέχρι την επιστροφή του στο Διδυμότειχο το 1952 ως χειρουργού, το νοσοκομείο ζει το δικό του δράμα.

Ο χαρακτήρας του ως προσωρινού ανέπτυξε μια χαλαρότητα διεκδικήσεων μεταξύ των υπευθύνων. Άτακτα και με δυσκολία στέλνονται χρήματα για τη συντήρησή του, τη μισθοδοσία και την τροφοδοσία του. Οι τοπικοί γιατροί και κλινικάρχες άρχισαν να βλέπουν τη λειτουργία του νοσοκομείου ανταγωνιστικά, με επικεφαλής τον κ. Τυρή. Ενώ ο εντολοδόχος της οργάνωσης του νοσοκομείου του 1942 Ι. Πουλιάδης, φεύγει και εγκαθίσταται στην Αλεξανδρούπολη.

Ο Β. Χατζηπουλίδης επιστρέφει το 1952. Η μαρτυρία του είναι χαρακτηριστική, “Ούτε ένα μέτρο γάζα υπήρχε για το χειρουργείο. Κόβαμε επιδέσμους, που υπήρχαν άφθονοι από την εποχή της ΟΥΝΡΑ, τους κλιβανίζαμε και χειρουργούσαμε. Ούτε συζήτηση να γίνεται για εργαστηριακούς γιατρούς, μικροβιολόγους, ακτινολόγους, όχι μόνο στο νοσοκομείο, αλλά και στην περιφέρεια. Η προεγχειρητική κατάσταση του ασθενούς, καρδιά, πνεύμονες, πιστοποιούνταν χάρη στην πείρα και το διαγνωστικό αισθητήριο, που είχα αποκτήσει, ασκώντας την ιατρική στα χρόνια της κατοχής”. Μόνο το 1956 ήρθε στην πόλη και προσλήφθηκε στο νοσοκομείο η μικροβιολόγος Αδαμίδου και το 1961 ο ακτινολόγος Γυμνόπουλος.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο γιατρός Β. Χατζηπουλίδης κινητοποιούμενος καταφεύγει στον βουλευτή Έβρου και Υπουργό Οικονομικών, καθηγητή Χρυσό Ευελπίδη, ο οποίος στέλνει υγειονομικό υλικό και οικονομική βοήθεια από το Υπουργείο Υγείας. Παράλληλα την εποχή εκείνη, δια γενικού νόμου το νοσοκομείο μονιμοποιείται και χαρακτηρίζεται Γενικό Επαρχιακό Νοσοκομείο. Έτσι αρχίζει η πρώτη περίοδος ανάκαμψης. Όμως αυτό το νοσοκομείο, που αναγνωρίστηκε ως Γενικό Επαρχιακό Νοσοκομείο Διδυμοτείχου, εξακολουθούσε να στεγάζεται σε ένα παλιό και ακατάλληλο κτήριο, το Ισραηλινό Σχολείο, που είχε επιλεγεί κάτω από έκτακτες και αντίξοες συνθήκες (γερμανοβουλγαρική κατοχή).

Ο χειρουργός γιατρός Β. Χατζηπουλίδης δεν διστάζει να μετέλθει και τα “τεχνάσματα” του παραγοντισμού επί “Συναγερμού” Παπάγου ώστε να πετύχει τη μεταστέγασή του σε καταλληλότερο χώρο. Μετά από πολλές προσπάθειες το Υπουργείο Υγείας στέλνει Τεχνικό Επιθεωρητή που επιλέγει, μεταξύ πολλών οικοπέδων, οικόπεδο ιδιοκτησίας του Υπουργείου Γεωργίας στα βόρεια της πόλης. Γραφειοκρατία, καθυστερήσεις, θάνατος του Παπάγου το 1955. Ύστερα από νέες ενέργειες, περιπέτειες και πιέσεις, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως διάδοχος του Παπάγου, αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα της ύπαρξης του νοσοκομείου, ειδικά λόγω της θέσεώς του στο μέσο του νομού, ενέκρινε την ίδρυση καινούριου νοσοκομείου πριν ακόμη και από αυτό της Αλεξανδρούπολης, επί Υπουργείας της Ντίνας Τσαλδάρη ως Υπουργού Υγείας. Τότε Διοικητικός Διευθυντής του νοσοκομείου και Διευθυντής της χειρουργικής κλινικής ο γιατρός Β. Χατζηπουλίδης.

Ο κόσμος της περιοχής γνωρίζοντας τη δράση και την προσφορά του γιατρού πολλές φορές αναφερόταν στο “Νοσοκομείο Χατζηπουλίδη” για ότι καλό ή κακό συνέβαινε σε αυτό ταυτίζοντας το πρόσωπο με το έργο

Νεότεροι χρόνοι

Η περίοδος από την ίδρυση του νοσοκομείου το 1956 μέχρι και το 1968 είναι περίοδος άνθησης για την ιατρική στην περιφέρεια του Διδυμοτείχου.

Το 1956 έρχεται και προσλαμβάνεται στο νοσοκομείο μικροβιολόγος για πρώτη φορά. Εγκαθίστανται στα γύρω κεφαλοχώρια και στην πόλη διάφοροι γιατροί, όπως στο Πύθιο ο Σ. Δούρας και στο Θούριο ο Εμ. Φραγκάκης. Ιδρύονται κατόπιν διαταγής του Υπουργείου υγειονομικοί σταθμοί στα Βρυσικά, Ορεστιάδα, Δίκαια που εξαρτιόταν διοικητικά και οικονομικά από το νοσοκομείο. Το 1961 έρχεται για πρώτη φορά ακτινολόγος και το 1968 αρχίζει να εφαρμόζεται ο θεσμός των αγροτικών ιατρείων. Το 1976 ανατίθεται η προεδρεία του Διοικητικού Συμβουλίου του νοσοκομείου στον ήδη ιδιωτεύοντα γιατρό Β. Χατζηπουλίδη, από το Υπουργείο Υγείας, αναγνωρίζοντας έτσι τον κυρίαρχο πρωταγωνιστικό του ρόλο στη μόνιμη εγκατάσταση του νοσοκομείου στο Διδυμότειχο.

Οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Η ιατρική έχει κάνει τεράστια βήματα. Το κτήριο του 1956 είναι μικρό, στενόχωρο και δεν επαρκεί για να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες του τόπου. Αρχίζουν νέες προσπάθειες από το γιατρό και πρόεδρο του Δ. Σ. του νοσοκομείου για κατασκευή νέου σύγχρονου νοσοκομείου. Ένα νέο σύγχρονο κτήριο χτίζεται δίπλα στο παλιό. Διώροφο, ευήλιο, ευάερο, με σύγχρονη τεχνολογία και εξοπλισμό. Το 1978 εγκρίθηκε η σχεδίαση και η ανέγερσή του. Αργότερα ξεπερνώντας πολλές γραφειοκρατικές σκοπέλους εξασφαλίστηκαν οι σχετικές πιστώσεις και προκηρύχθηκαν οι εργασίες ανέγερσής του.

Το 1995 στις 31 Ιουλίου επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου, γίνονται τα εγκαίνιά του από τον Υπουργό Υγείας Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων κ. Δημήτριο Κρεμαστινό. Το Διδυμότειχο και όλος ο βόρειος Έβρος κατορθώνει επιτέλους, μέσα από δυσκολίες, αγώνες και αγωνίες, να έχει σήμερα ένα σύγχρονο νοσοκομείο.

Τα χέρια του χειρουργού γιατρού Β. Χατζηπουλίδη, κράτησαν τις ζωές σχεδόν όλου του βόρειου Έβρου σε κάποιες στιγμές αρρώστιας. Το μυαλό του όμως, η ψυχή του και η οραματισμοί του έστησαν και ρίζωσαν ένα νοσοκομείο για όλες τις επερχόμενες γενιές Ελλήνων. Και όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει, “όπου κι αν είμαι, όπου κι αν βρίσκομαι θα παρακολουθώ με αγάπη και ενδιαφέρον κάθε πρόοδο, στο ιερό αυτό Ναό του Ασκληπιού, που με τόσους κόπους, αγώνες και δάκρυα έβαλα και εγώ κάποια πέτρα στο κτίσιμο, στην άνδρωσή του και τη μονιμοποίησή του”.

Η πορεία του νοσοκομείου μέσα από τη διαμόρφωση του Οργανισμού του έχει ως εξής:

  1. Το υπ’ αρ. 863/25.11.1975 Π.Δ. περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως του Οργανισμού του Γενικού Νοσοκομείου Διδυμοτείχου ΦΕΚ 278/τ. Α’/08.12.1975
  2. Η Αναμόρφωση του Οργανισμού του Γενικού Νοσοκομείου Διδυμοτείχου (Αριθμ. Α3β/οικ. 14135/08.08.1986, Υπουργική Απόφαση του Υπουργού Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ΦΕΚ 696/τ. Β’/20.10.1986)
  3. Η Τροποποίηση και Συμπλήρωση του Οργανισμού του Νομαρχιακού Γενικού Νοσοκομείου Διδυμοτείχου (Αριθμ. Υ4α/ 7702/07.12.1994, Κοινή Υπουργική Απόφαση των Υπουργών Προεδρίας της Κυβέρνησης, Οικονομικών, Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ΦΕΚ 935/τ. Β’/16.12.1994)
  4. Ο Οργανισμός του Γενικού Νοσοκομείου Διδυμοτείχου (Αριθμ. Υ4α/οικ. 121949/20.12.2012, Κοινή Υπουργική Απόφαση των Υπουργών Οικονομικών – Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης – Υγείας, ΦΕΚ 3431/τ. Β’/24.12.2012)
  5. Ο Ενοποιημένος Οργανισμός του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης και του Γενικού Νοσοκομείου Διδυμοτείχου (Αριθμ. Υ4α/οικ. 123900/31.12.2012, Κοινή Υπουργική Απόφαση των Υπουργών Οικονομικών – Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης – Υγείας, ΦΕΚ 3499/τ. Β’/31.12.2012).
  6. Το ενιαίο και αυτοτελές Ν.Π.Δ.Δ.. με την επωνυμία «ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΕΒΡΟΥ» καταργείται. Η οργανική μονάδα της έδρας και η αποκεντρωμένη οργανική μονάδα αυτού μετατρέπονται, η καθεμία, σε ανεξάρτητο νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου (Ν.Π.Δ.Δ.) του Ε.Σ.Υ., με την επωνυμία: α) «ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ» και β) «ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ», τα οποία υπόκεινται στον έλεγχο και την εποπτεία του Διοικητή της 4ης Υγειονομικής Περιφέρειας Μακεδονίας και Θράκης.
  7. Μετά την αυτονόμηση, τροποποιήθηκε ο Οργανισμός του       Γ.Ν.Διδυμοτείχου με την αριθμ. Γ2α/51208/20/5-11-2021 (ΦΕΚ          Β΄/5160/05-11-2021) ΚΥΑ
  8. Με τον ν. 4683/2020 α΄9 (ΦΕΚ Α 83/10-04-2020) θεωρείται πλέον ΑΓΟΝΟ Α’, οπότε  διέπεται και από: ΠΔ 131/1987, Ν. 3918/2011,Ν. 4461/2017 άρθρο 29 α